اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
ان الله یدافع عن الذین آمنوا
اللهم صلی علی فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها و سر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک
باران می بارد
یاد روضه حاج منصور می افتم
"شب تاسوعا هم بارون"
هوا دم کرده ،در ماشین را باز می گذارم اما بادی نمی وزد که این تن تب دار را خنک کند روی شیشه ماشین قطرات باران نشسته .دوباره حاج منصور در دلم می خواند " با نگاهش چه می کنید اما .... کوفیان چشم را هدف بزنید" و گریه می کنم .
شب تاسوعایی که آرزو داشتم در روضه باشم خودم تنها و پنهان اشک می ریزم . پلاستیک داروها هم می رسد و دو آمپول پیروکسیکام.
بر می گردیم خانه . آمپول می تواند درد تن را کم کند اما درد جان را نه. هیچ پیروکسیکامی درد قلبت را خاموش نمی کند.
نماز عشا را میخوانم و دراز می کشم . فکر می کنم به امام حسین علیه السلام ،جماعتی به ظاهر مسلمان به او که امام مسلمین بود،خارجی گفته بودند. آه از عقل های کج اندیش و نفس های شیطانی که در پوستین حق پنهان می شوند و دشنه کینه توزی شان را در قلب حقیقت فرو می کنند و کربلا هنوز ادامه دارد ... طعنه ها و تهمت ها هم به مقتضای عصر توسعه و تکنولوژی به روزتر ... اما دردش ... دردش بستگی به این دارد که تو کجای این مدار ایستاده باشی .
به هم ریخته ام نه کپسول نه شربت نه قرص هایی که دکتر داده این به هم ریختگی و درد را تسکین نمی دهد .
دراز می کشم چادر را روی سرم می کشم و می گویم "اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمد رسول الله" می گویم :مرا با خودت ببر حسین ...
اما اگر قرار به پا پس کشیدن و فرار کردن به آغوش مرگ باشد پس امید در آغوش گرفتن شهادت چه؟!
این لرزش های بی امان و تنگی دل ، نشان می دهد فاصله ام از مرکز هستی دورتر شده . ای دایره دار طواف و ای مرکز عالم ! دستی بر آر و جانم را از بی قراری این تنگنا به آرامش آغوش خود بکش.
سخنان شان تو را غمگین نسازد!
ما آنچه را پنهان می دارند
و آنچه را آشکار می کنند
می دانیم...