بسم الله الرحمن الرحیم
دلم می خواهد تمام این فضا را چنان نفس بکشم که تا دیدار بعدی زنده نگهم دارد زنده ای به زندگی شما.فکر می کنم اولین باری که مهمان ِ مهمان سرایتان شدم بیش از بیست سال پیش بود. در یک مسافرخانه درب و داغان بودیم که اتاق های تو در توی قدیمی داشت . پشت در اتاقمان که طبقه دوم بود کاغذ چسبانده بودیم " خادم الرضا " علیه السلام. وقتی خادمینت برای آوردن ژتون ها به داخل حیاط آمده بودند اولین چیزی که پرسیده بودند از آن کاغذ نوشته بود...
تو ما را آنجا در کوچه کوچه ترین و کلنگی ترین سکونت گاه مجاور حرمت دیده بودی و ما چقدر ذوق کرده بودیم .
بعد از آن هیچ وقت نشد مهمان مهمانسرایت باشم و فکر می کردم هیچ وقت دیگر هم نمی شود.اگر چه همه لحظه هایی که دلتنگت می شوم .... مهمان توام.
این دلتنگی را که امتداد دلتنگی توست دوست دارم. این رایحه را که نام و یاد تو را با خودش می آورد و می پیچد در بن بست ها که پاهایم را به پیش ببرد برای شکستن ناتوانی ها... ممنون که هیچ وقت از دوست داشتنم خسته نشدی، ممنون که هرگز از سر به راهی من ناامید نشدی.
ممنون که یادم می دهی نگاهم نعمت ها را عمیق تر ببیند....
من در نگه داشتن محبت هایتان ناتوانم لطفا کمکم کنید و شکرگزاری اندک مرا در پیشگاه بی کرانش به نظر آورید....
همه حرف هایی که امشب بی واژه از چشم هایم چکید و می چکد از سر محبت و حوصله مثل همیشه بخوانید . مدیون بارگاه توام ای غزل ترین ... مدیون بارگاه تو و عشق تا ابد...
ص امام مجتبی علیه السلام
