راس ساعت اشتیاق

یا طبیب من لا طبیب له

گاهی شوق دیدار کسی آنقدر برایت مقدس است که تمام لحظات انتظارت را فکر می کنی که وقتی رسید چه بکنی؟ چگونه سمتش بروی؟ چگونه سلام بگویی یا دستش را بگیری که گرمای قلب عاشقت همه ی روز او را گرم کند؟

 

[...]

 

ای قلب مهربان و مشتاق که از همه لحظه های انتظار من بزرگتری که از یأس دقایقی که بر چشم هایم تحمیل می شد عظیم تری،می شود آیا جنس انتظار من هم آنقدر بزرگ شود که قدمی رسیدن تان را نزدیک کند؟ می شود نگاه من ، گوشه ای از قلب نازنین شما که قلب عالمین است را گرم کند؟

می شود به این من ، این منِ کمترین اذن بدهید که منتظری موثر در عالم بزرگ و مهربان انتظار شما باشد ؟

می شود وجودی را که سایه های سرد زمستانی سردش کرده با هرم نفس های بهاری تان گرم کنید؟