قرار مکین

یا طبیب من لا طبیب له 

 

 

وقتی اتاق را دیدم وحشت کردم،بدون پنجره ،کثیف و زشت ، با نوری زرد و بی حال. مطمئن بودم به زحمت بتوانم یک روز در آن دوام بیاورم.
وقتی کمی اندازه رفتن به حرم گذشت ،دیدم که اصلا دیگر هیچ کدام از زشتی های اتاق را نمی بینم .از آن به اندازه نیاز می دیدم. به اندازه یک چفیه که روی آن سفره پهن کنم و یک چفیه که زیر سرم بگذارم.اینقدر دیدار و حضور و علت و مقصد به چشمم بزرگ بود که دیگر چیز مکروهی از مکان آزرده ام نمی کرد.

حکایت این دنیا ، حکایت آن اتاق است که خواستی به من بگویی رنج ها و زشتی ها و تلخی هایش به چشمم نمی آید اگر افق و منظر نگاهم درست و بلند باشد.اگر یادم نرود مهم دیدار و لمس و دریافت هر لحظه ی توجهِ توست . 

به دعای قلب مهربانت برایِ مان _در این سیاره رنج _؛محتاج ،مطمئن و امیدوارم.
 روزی سختی ها تمام می شود و حلاوت بی انتهای آخرت ، رنج های دنیا را از قوی ترین حافظه ی حیات می گیرد.  
 فکر کردن به قراری ابدی در بهترین و روشن ترین و زیباترین نقطه ی دارالقرار ،روشنم می دارد .

 

"قوچان